ความรู้สึกหลังจากที่จัดงานเตรียมงานจุลนิพนธ์

ตอนเริ่มต้นโปรเจกต์นี้ ยอมรับเลยว่ามีความรู้สึกไม่มั่นใจอยู่ตลอด คำถามในหัวคือ "เราจะทำได้จริงเหรอ?" หรือ "มันจะออกมาดีพอไหม?" พอเห็นคนอื่นไปไกลแล้วก็ยิ่งรู้สึกกดดัน ไม่แน่ใจว่าตัวเองกำลังตามทันหรือเปล่า แต่พอเริ่มค่อย ๆ ลงมือทำ ถึงจะยังไม่สมบูรณ์แบบ แต่ก็เริ่มเห็นเป็นรูปร่างขึ้นมาทีละนิด มันทำให้รู้ว่า การกลัวไม่ผิด แต่การไม่ลองเลยต่างหากที่น่าเสียดาย ทุกขั้นตอนที่ทำ แม้จะลังเลบ้าง เหนื่อยบ้าง แต่ก็ได้เรียนรู้ว่า "เรากำลังสร้างบางอย่างที่มีคุณค่า" และแค่ยังไม่ยอมแพ้ มันก็คือก้าวที่สำคัญแล้ว